De zoektocht van Cornelius Rogge in OverUIT de Kunst

'of bedoelt u ook dat wat wij allemaal samen zijn?' vraag ik hem... 'Nee, nee,' zegt hij -ietwat verward- 'daar heb ik niet over nagedacht...' 'Maar,' probeer ik nog, 'doet mijn ik dan ook ook mee in uw wereldbeeld?' 'Nou,' zegt Rogge weer, 'uw ik is een andere ik dan de mijne... daar kan ik niet over nadenken, anders raak ik in de war.'

Dit gesprek is typerend voor Cornelius Rogge. Als het gaat over zijn werk spreekt hij graag in een soort proza en stuurt zijn gesprekspartners liefst weer op pad met cryptische volzinnen, waarbij -als je goed kijkt- zijn ogen twinkelen. Ik was -toegegeven- eerst ook wat wankel in mijn ontmoeting met hem, maar moest steeds zo om hem lachen dat het niet anders kon of deze man heeft enorme humor. En het maakte de ontmoeting alleen maar leuker. Omdat je niet weet of je hem bij de kop of kont hebt.

Als u wel eens langs landgoed De Anninghof in Zwolle rijdt, ziet u een schepen-armada op de dijk staan, dat kijkt uit over de Vecht. Het zijn de ziele-schepen van Rogge. Twee jaar geleden besloot Hib Anninga voor het eerst in de geschiedenis van het beeldenpark een solotentoonstelling van een kunstenaar te organiseren. Dat kwam zo: Rogge werd 85 dat jaar. Hib Anninga werd 77.  'Ah!!' riep Rogge, 'dan vieren we het toch mooi samen!' En zo geschiedde. 14 januari 2018 was de grote opening van Rogge's solo bij Anningahof.

En dat is ook precies het typerende van de aimabele kunstenaar Cornelius Rogge. Een man die in binnen- en buitenland geëxposeerd heeft. Wiens werk in het bezit is van het Stedelijk Museum, het Rijksmuseum Twenthe, het Kröller-Muller... om er maar een paar te noemen. Hij is één van Nederlandse laatste en meeste unieke moderne beeldhouwers en is onnavolgbaar. Zo zegt hij zelf steeds bij elk binnenkomend telefoongesprek 'misschien is dat een verzamelaar?' Een metafoor voor het feit dat hij niet die grote lieveling is of is geweest. Hij is te onvoorspelbaar. Hij kiest hard en zacht materiaal, hergebruikt bekende installaties en beelden door ze in stukjes te hakken of knippen, steekt dan weer eens wat in de fik, zoekt nieuwe uitvoeringen en nieuwe betekenissen. Net als men denkt iets van Rogge te snappen, is het weer anders.

Voor Rogge is dat een volstrekt logische keuze. Want hij zoekt. En die zoektocht is zijn kunstenaarschap. Als hij zou ophouden te zoeken, is dat het einde van zijn bestaan. Het proces in zijn hoofd vraagt precies om deze zoektocht van verschillende materialen, buitenkant vertaald naar binnen en andersom (het beruchte tentenproject in 1973), snijdend, papier scheurend, tekenend, bouwend en brons gietend gaat Cornelius Rogge door het leven. De bijna 85-jarige vertelt er prachtig over.

Zijn vrouw Emmy vraagt hem wel eens of hij niet gewoon meteen het goede beeld kan maken in plaats van eerst die tien kleine.... vertrouwt Rogge mij toe en barst vervolgens in een hard lachen uit!