Grote zorgen om beheer van Nationaal Park De Weerribben

Het is 35 graden wanneer we het veenmosrietveld inlopen. "Normaal zou ik dit niet doen", zegt rietsnijder Johan de Dood. "Want dan beschadigen we het riet. Maar als we het open water op dit stuk land willen laten zien, moeten we hier even doorheen." Gelukkig weten Johan en zijn vrouw Yfke de juiste pollen te vinden, die ons droog houden. "Volg mij goed, want anders beland je misschien in het veen."

De zinderende hitte zorgt voor zweet in ons gezicht. Hoge brandnetels tussen het riet zetten mijn blote armen en benen in brand. Als we een paar seconden stil staan, duiken er minstens tien muggen op mij af om bloed te halen. Yfke zei het nog:"Niet stilstaan! Dan vreten ze ons op!"

In de verte vliegt de roerdomp op. "Gisteren zaten er hier twee. Mooi hè?" fluistert Yfke. "Johan heeft ze gefilmd met zijn telefoon." Al zeven generaties lang beheert deze familie een stukje Weerribben. Ze zijn bang dat het voor de achtste generatie, hun zoon van anderhalf, financieel gezien geen optie is.

Ook Hans van de Beek, gebiedsmanager van Staatsbosbeheer, is mee het rietveld in gegaan. "Het is ontzettend belangrijk dat de rietsnijders hun natuurbeheer hier blijven uitvoeren. Anders verandert De Weerribben in bos en dat is niet het natuurdoel van dit Nationale Park." Hij hoopt samen met de provincie, die de subsidie uitbetaalt aan Staatsbosbeheer en de riettelers, een goede oplossing te vinden. 

BIJ12 is de organisatie die voor de alle provincies op gebied van natuurbeleid onderzoek doet en beleid bepaalt. Volgens landelijk onderzoek van deze organisatie blijkt dat moderne apparatuur het werk vereenvoudigt en daarom heeft BIJ12 de subsidie verlaagd. 

"Maar volgens mij hebben ze dat niet goed", zegt Johan, die op dit stuk van vier hectare bijna 3.000 euro minder gaat verdienen. "Hier is elke vierkante meter anders en op veel stukken kun je zelfs niet komen met grotere machines. Die zakken door het veen." Hij laat zien hoe hij met kleine machines het riet snijdt.