De Week van de Vluchteling: aanschuiven bij de culturele maaltijd

Mijn maag knort bij het ruiken van alle gerechten die op tafel zijn gezet. Steeds meer mensen druppelen binnen met nog meer schalen en manden vol eten. Nog even geduld. Voordat de opening is moet er eerst nog een tafel bij worden gezet omdat de opkomst zo groot is.

Marry Pool, een van de initiatiefnemers van de multiculturele maaltijd, opent de avond. "Welkom", zegt ze. Meteen wordt de taalbarrière duidelijk. De Arabische vertaling van 'welkom' staat verkeerd geschreven op het scherm achter Marry.

Multiculturele maaltijden zijn er om elkaar te leren kennen en te herkennen in de supermarkt, de apotheek of op straat. "Dan heb je gelijk een reden om elkaar gedag te zeggen en om een praatje te maken", zegt Marry. Met een maaltijd zoals deze worden bruggen gebouwd, begrip gecreëerd, verbindingen gemaakt. "Bekend maakt bemind."

Voordat we kunnen opscheppen, wordt de maaltijd muzikaal geopend door 'Gift Ov Love'. Onder die naam treedt een Congolese jongen op. Hij is een jaar geleden naar Nederland gekomen nadat hij twaalf jaar in een Ugandees vluchtelingenkamp heeft gewoond.

Gift Ov Love vertelt in het Nederlands wie hij is en waarom hij wil rappen. Ik merk dat ik bevooroordeeld ben en me schaam voor mijn verbazing over hoe goed zijn Nederlands is. Hij struikelt halverwege over zijn woorden. "Mijn Nederlands is niet zo goed, maar ik doe mijn best", zegt hij met een glimlach gevolgd door een uitbundig applaus van het publiek.

Zijn rapmuziek gaat voornamelijk over de liefde en wat mij opvalt, is dat zijn nummer een mengelmoes van talen is. Ik ben aangenaam verrast als hij hele stukken in het Nederlands rapt en zingt.

"Als ik in in mijn eigen taal rap dan verstaan de Nederlandse mensen het niet. Als ik het alleen in het Engels doe zijn er ook mensen die het niet zullen begrijpen. Daarom gebruik ik Nederlands, mijn eigen taal en Engels zodat iedereen weet waar ik over rap."

De ‘Ov’ in zijn artiestennaam staat voor Overijssel. "Omdat ik trots ben dat ik in Overijssel woon”, legt hij uit.

Tijd om te eten, ik schuif aan bij een vrouw met een hoofddoek en haar twee dochters. 'Fatema' lees ik op haar naamkaartje. Ik zit nog niet helemaal en ik krijg al eten aangereikt. "Kibbeh", zegt Fatema. Het lijkt op een klein plat broodje dat is gevuld, het is gefrituurd. Ik neem een hap terwijl Fatema me vol verwachting aankijkt. "Lekker!", roep ik. Fatema eet tevreden verder.

Terwijl ik geniet van de kibbeh en een tweede in mijn handen krijg gedrukt, praat ik met Fatema en haar twee dochters van tien en elf. Ze zijn vier jaar geleden gevlucht uit Syrië en naar Nederland gekomen. Een huis in Syrië hebben ze niet meer en ik krijg een brok in mijn keel als de dochters mij vertellen over de gevechtsvliegtuigen die schietend rondvlogen boven hun huis in Syrië.

De twee meiden vertellen mij hoe ze hier naar school gaan en veel vriendjes en vriendinnetjes hebben gemaakt in Nederland, ze zijn erg gelukkig dat ze hier een thuis hebben.

Net als Nour, een vrolijk meisje van negen jaar, ze staat te popelen om met mij te praten. Nour is nog maar acht maanden in Nederland en ik ben opnieuw stomverbaasd omdat we al een tijdje in het Nederlands aan het kletsen zijn. Ze vertelt mij over school en al haar beste vriendinnetjes hier.

Dit opgewekte meisje straalt van geluk als ze me vertelt dat ze dokter wil worden. Dat omdat ze iedereen lief vindt en het haar droom is om iedereen blij te maken.

Naast nog meer vluchtelingen, of eigenlijk moet ik zeggen 'statushouders', spreek ik ook vrijwilligers en belangstellenden. Een van die vrijwilligers is Anneke. "Je kunt niet meer om mensen uit een ander werelddeel heen. Wil je ze leren kennen dan moet je er naar toe gaan. Dan moet je vragen stellen, hoe leven ze? Hoe denken ze? Wat voelen ze? We hebben één wereld, en we moeten het goed met elkaar kunnen vinden."

Ingrid is vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk Twenterand, ze is taalmaatje. "Het geeft mij altijd een warm gevoel, het zijn zulke lieve mensen", legt ze uit.

"Het is belangrijk om met de vluchtelingen te praten, sociaal contact te maken, om ze de mogelijkheid te geven goed te integreren", vertelt Ingrid verder. "Het is ook een verrijking. Ik leer zelf ook veel van hen."

De buiken zitten vol en de avond komt ten einde. Ik loop nog wat rond en spreek nog met wat mensen. Bij binnenkomst heb ik mijn naam op een vlaggetje gezet, net als de rest. Ik zie dat de kinderen deze gezamenlijk hebben versierd en dat er een slinger van is gemaakt die bij de uitgang is opgehangen. Ik merk dat ik geraakt en geïnspireerd ben door de verhalen die ik heb gehoord. Ik sta weer met beide benen op de grond.