Stotteraars uit heel Europa op stottercongres in Lemele om van elkaar te leren

Vandaag waren er workshops om het zelfvertrouwen van de deelnemers op te krikken zodat zij voor een groep durven te spreken.

Sybren Bouwsma leidt me rond over het terrein en stelt me voor aan stotteraars uit Zweden, Finland, Italië en België. De voertaal is Engels. En dan blijkt dat stotteren zeer internationaal is: iedereen, waar je ook vandaan komt, heeft hier exact hetzelfde probleem en dat is moeilijk uit je woorden kunnen komen.

"Veel stotteraars zitten in een sociaal isolement", zegt Luuk Kraan, voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Stotteraars. "Ik zelf had daar ook last van."

"Ik vermeed situaties en trok me terug, tot ik op een gegeven moment heb besloten dat ik dat niet meer wilde. Gek genoeg had dat besluit een positief effect op mijn stotteren, dat is minder geworden. Maar ik heb ook heel veel spraaktherapie gehad."

Vinnie de Craim uit België is er ook. Hij staat voor een groep tijdens een workshop. De opdracht is om niets te zeggen, hij moet de groep aanstaren. Op deze manier moet hij de groep zich eigen maken, vertrouwen wekken.

Dat gaat best goed. Anita Blom geeft de training. "Als je leert om rust en vertrouwen uit te stralen, dan is een gesprek al meteen een stuk makkelijker. Dat oefenen we hier."

Vinnie kijkt de groep langdurig en strak aan, en na een minuut is de oefening voorbij. Hij dook vroeger ook weg. "Als ik naar de bakker moest om brood te halen, dan vroeg ik dat aan mijn vader of moeder."

"Maar ik ben er zo onderhand wel overheen, ik zie het niet meer als een probleem, maar als onderdeel van mijn identiteit."