nieuws

Suzanne (33) kon vijf jaar de deur niet uit: "Dat maakt mij soms eenzaam"

10 oktober 2019, 11:38 • 3 minuten leestijd

Suzanne Egging © eigen foto RTV Oost/Ina Brouwer

Haar rolstoel is haar paspoort naar de buitenwereld. Suzanne Egging (33) heeft er bijna vijf jaar op moeten wachten maar nu kan ze er weer op uit om mensen te ontmoeten. Met het leggen van contacten heeft de goedlachse Enschedese geen moeite, maar het onderhouden van haar sociale netwerk, dat blijft problematisch. Het maakt haar soms eenzaam.

Suzanne staat daarin niet alleen. Van mensen met een beperking voelt zestig procent zich eenzaam. "En voor mensen van mijn leeftijd is er gewoon heel weinig te doen."

Haar rolstoel is de poort naar de buitenwereld voor Suzanne Egging

Suzanne leidt aan het syndroom van Ehlers-Danlos, een verzamelnaam voor een zeldzame groep erfelijke bindweefselafwijkingen. Voor haar is de rolstoel gewoon een hulpmiddel, zoiets als een bril. Maar in de praktijk blijkt het toch nog heel lastig om met mensen af te spreken.

De meeste cafés in het centrum van Enschede zijn alleen met hulp toegankelijk. Zomaar even spontaan afspreken met vrienden in de stad is voor haar geen optie, tenzij ze het zelf organiseert.

Daar komt nog bij dat mensen toch met bepaalde ogen kijken naar een jonge vrouw in een rolstoel, vertelt Suzanne. "Ze vinden het zielig. Maar ik ben niet zielig, ik wil ook niet dat mensen zo naar mij kijken."

Veel mensen om zich heen vindt ze sowieso niet prettig. "Dan zit je tussen de lijven en kun je mensen niet in de ogen kijken."

Het is haar regelmatig gebeurd dat haar rolstoel werd vastgepakt en ze ruw op plekken werd geduwd waar ze niet wilde zijn. Dankzij weerbaarheidstraining in het Kenniscentrum voor Weerbaarheid zal haar dat nu niet meer overkomen. Nog een voordeel van deze training: "Je bent met mensen die je niets hoeft uit te leggen. Je wordt er geaccepteerd als mens."

Een van de trainers in het Kenniscentrum is Danny Snuverink. Hij weet uit ervaring hoe moeilijk het is om een sociaal netwerk te onderhouden als je chronisch ziek bent. Na twee herseninfarcten haakten veel kennissen en vrienden af. Hij koestert de weinigen die overbleven. Afgezien van twee gehoorapparaten is zijn handicap is niet zichtbaar.

Een ding wil ze nog meegeven: "In onze prestatiemaatschappij wordt je identiteit bepaald door wat je doet. Daar wordt onze eigenwaarde aan gekoppeld. Maar we moeten niet vergeten om een mens te zijn."

"We zijn allemaal kwetsbaar en hebben allemaal eenzame momenten. En dan kun je misschien ook eens omkijken naar die alleenstaande buurman, of die zieke collega. En dan wordt het misschien minder een bezwaar om zelf hulp te accepteren."

Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via een WhatsApp-bericht: 06 - 57 03 33 33.