nieuws
Hoe de gelovige Marjan na een worsteling de homoseksualiteit van haar twee zoons accepteerde
"Een enkeling vraagt wel eens of genezing iets is voor mijn twee zoons", vertelt Marjan van der Spek uit Zwolle terwijl ze begint te lachen. "Maar daar heb ik dan gewoon geen boodschap aan." Marjan is gelovig en moeder van vier zoons, twee van hen vallen op mannen. De eerste zoon kwam acht jaar geleden uit de kast en doorbrak daarmee het taboe binnen de familie. "Het allerergste vind ik dat hij er zo lang alleen mee heeft geworsteld."
Het is stil, enkel het geluid van de koelkast bromt zachtjes door de keuken. Marjan wrijft wat in haar handen als ze aan de tijd denkt dat haar eerste zoon uit de kast kwam. "Het moet erg eenzaam voor hem zijn geweest, dat hij zolang niets heeft durven zeggen." Haar lippen beginnen te trillen als ze tegen haar tranen vecht. "Dat vind ik denk ik het allermoeilijkste."
Moeder Marjan deelt een eerlijk verhaal over geloven en acceptatie rondom haar homoseksuele zoons
De directe zorgen
Marjan beschrijft zichzelf als een bezorgde moeder die gelijk in paniek schoot. Want ja, hoe gaat zoiets als je zoon uit de kast komt? Homoseksualiteit was op dat moment nog een taboe binnen het gezin. "Als homo ben je onderdeel van een minderheid", begint ze wat twijfelachtig.
"Het is gewoon nog niet overal geaccepteerd en wij zijn dan ook lid van een kerk. Binnen Nederlandse kerken is het niet vanzelfsprekend dat het geaccepteerd wordt."
Marjan zoekt naar een voorbeeld. "Ik weet nog dat ik de krant opensloeg en las over een in elkaar geslagen homostel. Ik projecteerde dat dan direct op mijn zoon. Als het hem maar niet overkomt", weet zij zich te herinneren. "Als moeder wil je al het negatieve bij je kinderen weghouden."
Ik weiger dat te geloven
'Bijbelteksten schuren'
Het Zwolse gezin is lid van de christelijk gereformeerde kerk (CGK) in Zwolle. "We komen uit een vrij behouden gemeenschap, maar in onze eigen kerkkring is het nooit echt een probleem geweest." Toch worstelde Marjan met haar geloof. "Er staan best wel wat teksten in de Bijbel waarvan je je afvraagt wat die dan betekenen en wat je ermee moet."
"Ik ben deze teksten meer in perspectief gaan zien", legt ze uit. Marjan windt zich wat op. "Ik geloof gewoon niet dat de bedoeling van Bijbelteksten is dat mensen met zichzelf in de knoei raken of van zichzelf denken dat ze er niet meer mogen zijn omdat ze met deze teksten worden geconfronteerd." Ze stopt even met praten en zucht. "Ik weiger dat te geloven."
Praatgroep
Marjan voelde de behoefte om hier met andere ouders over te praten. Misschien worstelen zij met dezelfde dingen, hebben zij ook vragen en zorgen. "Ik wist van mijn zoon dat er meerdere jongeren in de kerk waren die met hun seksuele geaardheid worstelden"
Ze begint wat ongemakkelijk te lachen. "Maar je loopt niet zomaar naar ouders toe met de vraag of hun zoon ook homo is... Je weet gewoon niet of het bekend en geaccepteerd is bij hen".
Daarop besluit ze een oproepje in het kerkblad te plaatsen. Al snel volgden er reacties. Liefst zeven stellen meldden zich aan. "Ik dacht: wauw, er zijn dus nog veel meer ouders die hier over willen praten. We hebben zoveel waardevolle gesprekken gehad. Dat is dan ook echt de kracht van zo'n kerkgemeenschap", vertelt Marjan tevreden. "Een plek waar je dit soort vragen gewoon eerlijk op tafel kunt leggen."
'Je taak als christen'
'Wat vind je ervan?', is een vraag die Marjan wel eens krijgt. Weer volgt een diepe zucht. "Ik vind het op zich een mooie vraag en ik snap hem ook." Dan volgt er een korte stilte. "Ik heb wel geleerd om even geen mening te hebben over dingen die gevoelig liggen of lastig zijn. Dat heeft me gewoon heel veel ruimte gegeven", vervolgt ze.
Marjan beweegt haar handen over elkaar en wiegt wat heen en weer. "Vooral verhalen die je niet van binnenuit kent, heb geen oordeel. Waarom niet gewoon eens even kijken hoe het met mensen gaat? Hoe ze zich daarin ontwikkelen, waar ze tegenaan lopen en vooral wat ze daarbij nodig hebben?" Haar stem klinkt iets feller. "Oordeel niet, dat is je taak niet als christenen. Denk ik dan."
Wijdekerk
Marjan heeft ook heel veel aan stichting 'Wijdekerk' gehad, een initiatief van een groep christenen die zelf LHBTI'ers zijn of naasten van deze mensen zijn. "Hier worden veel verhalen gedeeld en ze hebben mij erg geholpen om over dit onderwerp na te denken", vertelt ze.
Ga op zoek naar mensen waar je je veilig bij voelt, aan wie je je verhaal kwijt kunt
Verhaal kwijt kunnen
Marjan is ervan overtuigd dat je beide kunt zijn: gelovig én LHBTI'er. "Je hoeft niet te kiezen", benadrukt ze. "Loop er niet in je eentje mee rond. Ga op zoek naar mensen waar je je veilig bij voelt, aan wie je je verhaal kwijt kunt."
"Er zijn echt mensen die je niet zullen afwijzen. Het zal moeilijk zijn, maar het is denk ik echt te verkiezen boven een leven waarin je eenzaam met je verhaal rondloopt", zegt Marjan.
Het is goed voor ons geweest, ik ben trots op al mijn zoons
'Trots op mijn zoons'
De twee hetero zoons van Marjan hebben hun ouders meegenomen in de weg naar acceptatie. "We hebben er zoveel van geleerd", vertelt Marjan trots. "Niet alleen van onze zoons die uit te kast zijn gekomen, maar ook de twee andere kinderen die wel op vrouwen vallen. Zij hebben ons laten zien dat het heel eenvoudig is om hun broers te accepteren zoals ze zijn."
"Het is zo mooi om te zien hoe je zoon dan zichzelf wordt en uitgroeit tot een sociaal en mooi mens. Omdat hij weer de ruimte heeft. Dat is de winst." Marjan vertelt met opgeheven hoofd en een glimlach. "Het is goed voor ons geweest, ik ben trots op al mijn zoons."
Zondag 22 december in Hoogtij.
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via een WhatsApp-bericht: 06 - 57 03 33 33.
