"Elkaar niet meer even aanraken, dat is voor mijn ouders het ergste"

Dochter Mirjam Bak bezoekt normaal gesproken haar ouders twee keer per week. Maar sinds haar werk in de kinderopvang is gestopt, kan ze zich vaker vrijmaken om haar ouders te bezoeken. Die bezoekjes zien er tegenwoordig heel anders uit.

Vader woont in De Greven, pal naast Het Meulenbelt. Op de afdeling Singraven van Het Meulenbelt woont zijn vrouw. Mirjam: "Ik deed altijd samen boodschappen met mijn vader en we maakten uitstapjes. En altijd nam ik mijn moeder in de rolstoel mee naar het appartement van mijn vader, voor een kopje thee." Cok Bak vult aan: "Als Greetje er is, of als Mirjam er is, dan voel ik dat ik weer deel uitmaak van de wereld."

Maar nu is de situatie helemaal anders. Vader mag nog maar een keer per dag bezoek ontvangen maar moeder helemaal niet meer. Mirjam: "De wereld is heel erg klein geworden." Cok vult aan: "Het brokkelt af." Drie keer in de week wandelt Mirjam nu met haar vader in de rolstoel naar het appartement van haar moeder op het terrein van Het Meulenbelt.

Cok baalt dat hij zijn vrouw niet meer kan aanraken. Ze zien elkaar alleen vanachter het dikke vensterglas. Mirjam: "Alleen als iemand van de zorg het raampje opendoet, kan ze ons ook horen." Telefoneren is geen optie voor mevrouw Bak. Ze raakt ervan in de war en ze is haar spraakvermogen kwijt. "Elkaar even over de wang aaien, dat is zoals ze communiceerden." Dat kan dus nu niet. Het maakt Cok neerslachtig.

Wat Greetje Bak nog meekrijgt van de bezoekjes van haar man en dochter is niet duidelijk. Vandaag is ze goed wakker en kijkt naar buiten. Mirjam en haar vader genieten. Maar er is ook verdriet. Mirjam: "Mijn moeder was een echt buitenmens. We mochten zo graag samen wandelen. Binnen zitten is niets voor haar. Ze kent alle vogelgeluiden. Mijn vader was bioloog, ze waren bijna altijd buiten te vinden. Maar we moeten er maar het beste van maken."