MST-verpleegkundigen in coronatijd: "Het tempo ligt hoog, maar de werkdruk is nog te doen"

Wat er voor Kelly en Carmen veranderd is in hun werk sinds de uitbraak van het coronavirus? "Het tempo ligt wel wat hoger", vertelt Kelly Stegeman. "Je werkt met heel veel andere en verschillende disciplines en veel verschillende verpleegkundigen met andere achtergronden. Die kwam je eerder niet zo snel tegen in het ziekenhuis. Het zijn verpleegkundigen van de poli's tot verloskunde."

"Hoe ik de sfeer ervaar? Goed, rustig", vertelt Carmen Stukker. "Wat ik heel erg ervaar is dat we het met z'n allen doen. Schouders eronder en met een lach. De rust op patiënten proberen over te brengen. Maar ook de patiënten zijn heel dankbaar naar ons toe. Het is heel fijn om te zien. We doen het samen. We zien andere disciplines die meewerken, zoals fysiotherapeuten, maar ook het management. Zij helpen in de roomservice. Ondanks de nare situatie is er nog een hele fijne sfeer."

Het werken op een afdeling met coronapatiënten vond Carmen in het begin spannend. "Dat moet ik wel eerlijk bekennen", vertelt ze. "Hoe ga je daarmee om? Je moet dat pak aantrekken, dat is best warm. Je kunt geen emoties zien in je gezicht, dus hoe breng je de rust over op de patiënt? Dat vond ik in het begin spannend, maar naarmate je daar meer werkt, voelt het fijn, goed. Het is dankbaar werk en je doet het met heel veel collega's samen."

Kelly beaamt dat. "Het werken op zo'n afdeling is nieuw en op sommige momenten is het inderdaad heftig. Maar bij het team dat we nu hebben is het heel mooi om te zien hoe dat samenwerkt. Dat je in deze periode zo'n verbintenis hebt met mensen die je normaal gesproken in het ziekenhuis niet tegenkomt. Dat maakt de zorg heel mooi en maakt de verbintenis richting de patiënt die je aan het verzorgen bent."

"We proberen zoveel mogelijk liefde en zorg aan de patiënten te geven die toch best wel angstig zijn", zegt Carmen. "Je moet je voorstellen: zij liggen in een kamer, alleen, helemaal alleen, de deur dicht. En dan kom jij in zo'n aliënpak binnen. Ze zien je gezicht niet, behalve je ogen. Probeer dan maar eens een vertrouwensband op te bouwen. Dat is moeilijk. We proberen er zoveel mogelijk humor in te brengen zodat de angst en onzekerheden bij de patiënten ook wat weggenomen worden. Het is lastig, maar we zien dat het over het algemeen wel lukt."

Kelly en Carmen zien het ziekenhuis in deze tijd als één grote familie. "Dat is het wel", aldus Kelly. "Ik hoop ook dat de patiënten onder ons masker de glimlach kunnen zien die wij ook willen uitstralen."

"Het is dankbaar werk en je doet het met heel veel collega's samen", vult Carmen aan. "Wat dat betreft zijn we inderdaad een grote familie."

De beide verpleegkundigen draaien in het MST nog steeds de normale acht-uursdiensten. "Alleen heb je niet in de hand wanneer een acute situatie zich voordoet, dan kan het zijn dat je een paar uur moet overwerken", zegt Kelly. "Qua werkdruk is het nog te doen. We hebben in ons team hele korte lijntjes, daardoor kunnen we heel makkelijk aangeven waar we mee zitten en daarop wordt geanticipeerd. Dat vind ik wel heel erg fijn."

"Gelukkig hebben we nog geen twaalf-uursdiensten", zegt Carmen. "Maar je weet nog niet wat de toekomst gaat brengen. We merken wel dat er meer handen aan het bed staan, daardoor is er wat meer druk op de werkvloer. Maar tot nu toe ervaar ik het nog als behapbaar."

Patiënten die overlijden zien ze ook. "Dat is ontzettend pittig", vertellen beide verpleegkundigen. "Het kan acuut slecht gaan met iemand. Daarop moeten we anticiperen. Doordat we met best veel collega's op de afdeling staan, hebben we alle handen aan het bed, dus over het algemeen gaat dat goed. Daar ben ik wel dankbaar voor."

Kunnen ze het werk thuis wel van zich afzetten? "Ik kom alleen thuis", zegt Kelly. "Ik heb een Word-bestand waarin ik alles opschrijf. Dat vind ik heel fijn. Ik schrijf het van me af, dan heb ik het ergens staan, dat maakt het voor mezelf minder belastend. Mijn moeder en zusje zitten ook in de zorg, we ventileren wel naar elkaar."

"Ik ben niet alleen thuis, woon nog in een studentenhuis en kan het goed van me afzetten", vertelt Carmen. "Het zijn jongens die altijd een luisterend oor bieden als ik iets kwijt moet. Daarnaast heb ik familieleden die in de zorg zitten. Ik bel en FaceTime veel. Tot nu toe houd ik het zeker wel vol. Ik hoop dat het niet te lang gaat duren, maar dat moet de toekomst leren."

"Ik houd het wel vol", zegt Kelly. "En je kunt ook naar je collega's toe. Je hebt je eigen collega's die wel zien of je even wil praten. Gaat het goed met je? Daar kun je ook je verhaal bij kwijt. Dat is wel heel belangrijk in deze tijd."

"Ik hoop niet dat we dit ooit nog mee gaan maken. Je ziet wel in de zorg dat er een verbroedering is. Dat er heel veel wetenschappelijke onderzoeken zijn in deze tijd. We leren hier ontzettend van, zijn creatief, we hebben ook heel veel humor op de afdeling en dat moet je ook zeker hebben."