Hartverscheurende documentaire: 'STEUN, hoe Hasselt vecht tegen het virus'

In de hartverscheurende documentaire 'STEUN: Hoe Hasselt vecht tegen het virus' worden de zussen Rozendaal gevolgd. Hun ouders zijn 64 jaar getrouwd als het noodlot toeslaat. De moeder van de zussen is ernstig ziek en belandt na een ziekenhuisopname en revalidatie in een logeerkamer van verzorgingshuis De Hazelaar in Hasselt.

Het eigen appartement van het echtpaar is bijna klaar. Maar een dag voordat mevrouw Rozendaal wordt herenigd met haar man, geeft premier Mark Rutte een persconferentie. De deuren van de verzorgingshuizen gaan op slot. Niemand mag er meer in of uit. Ook meneer Rozendaal mag niet meer bij zijn vrouw komen.

Eenzaam
“Mijn moeder had de toespraak van Rutte gehoord op televisie en toen belde ze”, vertelt dochter Hetty. “‘Nog 28 dagen kan ik niemand zien.' Ze wist heel goed wat dat inhield. Vanaf dat moment is ze heel hard achteruit gegaan.”

Terwijl mevrouw Rozendaal in het verpleeghuis wordt verzorgd, zitten haar man en kinderen thuis. Ze kunnen niet bij haar zijn vanwege de coronamaatregelen. “Mijn vader is zo verdrietig. Het is ongelooflijk, dit hadden we nooit kunnen denken. Je weet dat je je ouders, als ze negentig jaar zijn, een keer moet gaan missen. Dat weet je met je verstand. Maar dat het op deze manier gaat, dat we niet bij haar kunnen zijn en haar de zorg kunnen geven die we haar al die jaren hebben gegeven, dat is onverteerbaar.”

Hoogwerker
Meneer Rozendaal heeft toch nog een keer contact met de vrouw waarmee hij tientallen jaren elke dag samen was. Via een hoogwerker kan hij communiceren met zijn vrouw op de tweede verdieping van het verzorgingshuis. “Ze heeft nog een keer naar hem gezwaaid, dat was de eerste keer dat zij hem weer zag”, vertelt Hetty met trillende stem terwijl ze naar een foto kijkt van het hartverscheurende moment.

“Ze heeft dan wel geen corona, maar ze sterft aan eenzaamheid. Dat is de verschrikkelijke, bizarre nachtmerrie waar wij inzitten.”

Steun van de kerk
Dominee Henk Westerhout vervult een belangrijke rol binnen de gemeenschap. Juist in deze moeilijke tijden moet hij er extra zijn en probeert hij op afstand steun te bieden.

Dankzij de dominee is bijvoorbeeld het carillon van de kerk te horen in De Hazelaar. Door zijn telefoon bij de speaker van de computer te houden, horen de bewoners van het verzorgingshuis de klanken. Ze luisteren naar een opname van de dochter van de dominee, die op YouTube is geplaatst. Hij beschrijft wat er in beeld te zien is. “Op de achtergrond ziet u in beeld de grote kerk, de geweldige toren en je hoort de tonen van het carillon. U zijt de glorie.”

Ook belt hij geregeld met de mensen in zijn gemeenschap, zoals mevrouw Rozendaal. “Ik zou heel graag bij u zijn op dit moment, maar door de omstandigheden is dat helaas niet mogelijk”, vertelt hij haar. “Dat vinden we allemaal heel verdrietig. Maar we weten één ding: de heer is bij u.”

Dominee Westerhout leest een stuk uit de bijbel en bidt met haar. Ook zingt hij, speciaal voor mevrouw Rozendaal, een lied. Hoewel haar dochters niet zien hoe ze reageert, zijn ze ontroerd. “Voor mijn vader was dit heel erg waardevol”, zegt Hetty.

Zorgpersoneel
Inmiddels lijkt de piek in verzorgingshuis De Hazelaar te zijn geweest. Nog zestien patiënten hebben corona. De medewerkers van het verzorgingshuis worden gezien als de helden van de samenleving, maar de situatie laat hen niet onberoerd. “Juist voor onze mensen in het verpleeghuis is die band met familie zo belangrijk”, legt Klazien Wursten uit.

“Dat er mensen op bezoek komen die ze herkennen. Wij werken al in beschermende kleding en dat is niet leuk. Ook niet voor onze bewoners. Juist onze dementerende ouderen herkennen ons niet.”

Intussen gaat de gezondheid van mevrouw Rozendaal hard achteruit. In de laatste fase mag er af en toe één van haar kinderen bij haar komen. De rest van de familie wordt telefonisch op de hoogte gehouden van haar toestand. “Alles wat je zegt is goed”, vertellen de zussen, die beneden voor het verzorgingshuis staan, haar. “Zeg maar dat we heel veel van haar houden. En dat we goed voor papa gaan zorgen. Geef haar maar een dikke kus”, besluiten ze snikkend.

Het is een van de laatste momenten die ze meemaken van hun moeder. Niet veel later komt ze te overlijden. En alsof dat nog niet zwaar genoeg is voor de zussen, gaat ook het begeleiden van moeder uit het verzorgingshuis anders dan normaal.

“Je weet het allemaal, uit de verhalen en met je verstand dat het zo moet. Maar als ze daar dan aankomen met zo’n grote grijze bak en daar moet je moeder in… Wij wilden graag met haar meelopen naar de deur, maar mochten de deur niet uit. We moesten daar boven blijven staan. En daar ging ze weg. We mochten haar niet zelf wassen en aankleden, terwijl we haar dat beloofd hadden toen ze nog leefde. We zouden haar aankleden, haar kleren hadden we al met haar uitgezocht. En dan gaat ze gewoon weg in een bestelbus. Dat is bijna onverteerbaar.”

Dagboek
Bij het opruimen van haar kamer vinden de zussen een dagboek van hun moeder. ‘Opgesloten in De Hazelaar’, schrijft ze daarin. Sinds 7 maart zat ze in het verpleeghuis, op 14 april is mevrouw Rozendaal overleden. Twee van haar dochters waren op dat moment bij haar.

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer: