Wielrenster Agnes en het wonderbaarlijke verhaal van het gewonnen trammelant-Trabantje

Vanwege corona zijn er deze zomer vooralsnog geen wielerwedstrijden. En dus moeten we het voornamelijk doen met sterke verhalen. Exact drie decennia geleden is het nu, maar het wonderlijke relaas over dat Trabantje is zonder twijfel een van de meest in het oog springende in de toch al zo bloemrijke Nederlandse wielerhistorie.

De Haaksbergse maakte in die dagen deel uit van de Nederlandse selectie en streed onder meer zij aan zij met levende wielerlegende Leontien van Moorsel.

Het was in de zomer van 1990 dat de Nederlandse dames-equipe afreisde naar wat toen nog de DDR was. Een half jaar daarvoor was de Berlijnse Muur gevallen en net in die periode moest de Oost-Duitse D-mark wijken ten faveure van de West-Duitse mark. "De ene avond betaalden we voor een kan koffie 1,50 D-mark, de volgende avond 7,50 D-mark. Een hele vreemde gewaarwording."

De nationale wielerselectie deed destijds mee aan een vijfdaagse wielerkoers rond het toenmalige Karl-Marx-Stadt, het huidige Chemnitz. Wat de Twentse wielrenster vooral is bijgebleven, was de armoede die er heerste.

"En de sfeer was bepaald niet prettig. Je had gaarkeukens, waar je dan vijftig mensen voor zag staan. Voor een trog met eten. En dan kwamen wij eraan en mochten zo doorlopen. Dat oranje shirt van ons was heilig. We kregen overigens hetzelfde te eten als die andere mensen, maar wel met voorrang."

Waar de top van de wielrensters vandaag de dag een dik belegde boterham bij elkaar fietst, moest de toenmalige lichting het doen met een karige onkostenvergoeding. Welgeteld tweehonderd 'antieke guldens' per maand, terwijl Loohuis er twintig uur per week naast werkte.

Toen de Haaksbergse - in navolging van Van Moorsel - van een sponsor via de lokale wielerzaak een paar wielerschoenencadeau kreeg na etappewinst in de Tour Féminin (de Tour de France voor vrouwen), vond ze dat al heel bijzonder.

De prijzen tijdens de vijfdaagse werden in natura uitgekeerd. "Een fiets, een wasmachine. Dat soort prijzen werd verdeeld onder de ploeg."

Anders ging het met de hoofdprijs. Loohuis won de eerste etappe, werd een keer tweede, derde en vijfde en schreef het bergklassement op haar naam. Vandaar dat haar de hoofdprijs toekwam. "Een heuse Trabant, ter waarde van 12.500 West-Duitse marken."

Ze reed ermee naar de grens, waarna ze echtgenoot Peter belde. "Die wist niet eens dat ik 'm gewonnen had. Hij zou 'm wel even ophalen. Maar toen hij daar aankwam, bleek dat hij 5.600 gulden invoerrechten moest betalen. Hij moest de auto laten staan en kwam weer met de bus naar huis. Hij zei nog: 'Als je nog eens wat dreigt te winnen, knijp dan maar in de remmen'."

Maar na ampel beraad werd toch besloten de Trabant naar Haaksbergen te halen. Het probleem was echter dat het om de allereerste Trabant ging met een specifiek soort motor die in ons land werd ingevoerd.

"De Rijksdienst voor Wegverkeer wilde daarom de exacte maten weten. En ik moet zeggen dat ze vanuit de Trabant-fabriek alle medewerking verleenden. Maar het leverde wel heel erg veel administratieve rompslomp op. Mijn man heeft dat met alle liefde voor mij gedaan. Ik moest immers weer verder met het koersen van wedstrijden. Hij zei: 'Je hebt de hoofdprijs gewonnen, we gaan 'm gewoon invoeren'."

Ongeveer een jaar lang heeft ze in haar Trabant gereden. "Als je op pad wilde, moest je eerst jezelf met heel veel riempjes vastmaken. En omdat dat ding van polyester was, kon je 'm eigenlijk nooit zomaar ergens parkeren. Ik was altijd bang dat er wat mee gebeurde."

Waarop na een jaar werd besloten het autootje te verkopen. "We verwachtten op dat moment onze eerste zoon. We hebben de Trabant uiteindelijk verkocht aan iemand uit Ridderkerk, die zei 'm te willen ruilen voor twee mini-Trabantjes. Nee, ik heb er nooit meer wat van gehoord."

Gemist hebben ze het 'trammelant-Trabantje' eigenlijk geen moment. "We hebben er destijds meen ik 8.500 gulden voor gebeurd. Maar we hadden er dus 5.600 gulden invoerrechten betaald, terwijl we een jaar hebben gehad met heel veel administratief gedoe. En ik heb er heus weleens in gereden, maar bepaald niet iedere dag. Maar ach, het was goed, wij zijn toch meer van het fietsen..."