Met een herinneringstas van Esther draag je overleden dierbare altijd dicht bij je

Het is warm in de garage naast het huis in Hengelo waar Esther van Meegdenburg haar naaiatelier heeft. Ze staat aan de werktafel en heeft net een patroon uitgetekend op een stuk leer. "Dit is de basis voor een gewone tas." Zo'n twee keer per jaar krijg ze het verzoek om een speciale herinneringstas te maken. "Elke tas is bijzonder en heeft een eigen verhaal."

Esther heeft al zo'n acht herinneringstassen gemaakt. De meest bijzondere opdracht was echter geen tas maar twee knuffels. "Een triest verhaal. Tijdens een voetbaltraining viel een man op jonge leeftijd dood neer op het veld. Hij liet een zwangere vrouw en een kind van drie jaar achter. Van zijn overhemden heb ik twee knuffels en twee lampenkappen voor de kinderkamers gemaakt."

Op verzoek van Rie Meerbeek maakte Esther een handtas van een oude zwartleren koffer met handvat en gesp. "Die koffer is me dierbaar", zegt Rie. "M'n man en ik hebben verschillende reizen gemaakt en telkens ging de koffer mee. Bijvoorbeeld op huwelijksreis naar Parijs. Wat heeft m'n man lopen sjouwen met dat ding. Vijftien jaar geleden is hij overleden en sinds die tijd staat de koffer op zolder te verstoffen. Nu draag ik de herinneringen altijd bij me."

Geregeld vloeien er tranen in het naaiatelier als iemand z'n herinneringstas komt ophalen. De aanleiding is triest, maar vaak zijn het tranen van blijdschap. Blije emoties dat ze iets hebben van een dierbare dat ze altijd bij zich kunnen dragen. Op het oog is een gewone tas, voor de betrokkene een tas vol herinneringen.