nieuws

MANTELZORGERS IN DE KOU

Marcel Garritsen
Marcel Garritsen
Een mantelzorger is iemand die zorgt voor een naaste. Dat is de meest eenvoudige definitie. Meer dan 6 uren per week en langer dan 3 maanden zorg verlenen aan een naaste. En dat doen maar liefst 3,7 miljoen (!) Nederlanders.
Je wordt mantelzorger, het overkomt je, en het is iets fundamenteel anders dan vrijwilligerswerk, waar je zelf voor kiest en waarmee je kunt starten en stoppen op het moment dat het jou uitkomt.
Die mantelzorgers doen dat vanuit naastenliefde. En dat willen ze graag blijven doen. Ze zijn niet 'zielig' maar zoeken een stuk ondersteuning voor hun activiteiten: begrip en praktische ondersteuning. En daar gaat de zaak in de nabije toekomst (meer dan nu) knellen.
De Wet maatschappelijke ondersteuning is om twee redenen in het leven geroepen:
We moeten als samenleving meer oog en oor hebben voor elkaar en minder snel een beroep doen op de professionele zorg als we te maken krijgen met een beperking. Dat moet dan ook wel want de tweede reden is dat het huidige zorgstelsel, met name de AWBZ die bedoeld is voor mensen die langdurig zorg behoeven, in haar huidige vorm niet meer betaalbaar is voor de toekomst. Althans dat vindt de politiek. De tweede reden is samengevat dus: een voor de toekomst houdbare AWBZ.
Gemeenten zijn in het kader van de Wmo verantwoordelijk voor de ondersteuning van mantelzorgers. En dat nemen de gemeenten zeker in Twente heel serieus. Ze moeten het organiseren en (laten) uitvoeren en daarvoor middelen ter beschikking stellen. Ook dat doen ze. Maar vanuit de overheid wordt de ene maatregel op de andere gestapeld om de kosten van de AWBZ sterk te drukken. En dat gaat in een razend tempo. Op 1 januari 2009 staat de volgende verandering al weer voor de deur: een drastische wijziging van met name de begeleidingsfuncties. De toegang tot dit soort functies (middels een indicatie) wordt sterk beperkt. Heel veel mensen zullen dus een beroep moeten doen op hun directe omgeving omdat er professioneel geen begeleiding meer voorhanden is.
Ook daar moeten gemeenten oplossingen voor bedenken terwijl er nauwelijks geld voorhanden is. Er moet immers flink bezuinigd worden…
U snapt het al: de mantelzorgers krijgen daarvan een deel op hun toch al belaste schouders. En we wilden ze toch maximaal ondersteunen? Tenslotte doen ze al jaren precies dat wat de Wmo beoogt: zij zorgen met veel oog en oor voor hun naaste. En wat ze graag willen is een stuk erkenning daarvoor (serieus genomen worden) en een stuk praktische ondersteuning. En laat dat nou net steeds minder voorhanden zijn !
We gaan toe naar een andere samenleving in de toekomst. Maar dat kost tijd. Er wordt al zorg afgebouwd terwijl er nog geen alternatief voorhanden is. Dat kost ook tijd om goed te ontwikkelen. En daarmee komen de mantelzorgers in de komende jaren eigenlijk in de kou te staan en zullen we allemaal samen in onze eigen omgeving, binnen- en samen met de gemeenten alle zeilen moeten bijzetten om die mantelzorgers zo goed als maar mogelijk is toch te ondersteunen.
En voor de overheid in Den Haag geldt: rustig aan, dan breekt het lijntje niet, en gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt!
Marcel Garritsen
Directeur SIZT
De organisatie voor mantelzorgondersteuning

Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via WhatsApp of via de mail.